Pod koniec 1999 roku wymieniłem z arcymistrzem Jackiem Gdańskim kilka listów elektronicznych. W emailu z dnia 14.11.99 napisałem m.in. tak:

"Byłem w tym roku w Zakopanem na zgrupowaniu juniorów jako trener. Niestety nie pomogłem wiele, gdyż młodzież dostała w Hiszpanii spore baty. Wydaje mi się, że przyczyną jest to, że młodzież pomiędzy sesjami ma za mało kontaktów z trenerem, czyli ogólnie mówiąc mało pracuje nad sobą. Ja w maju tego roku (byłem w PZSzach) zaproponowałem Żemantowskiemu wirtualne szkolenie, aby ten problem rozwiązać w ten sposób. Ale tutaj na przeszkodzie stoi technika: nie wszyscy trenerzy w Polsce pracują z komputerem, również młodzież ..."

        W liście elektronicznym z dnia 15.11.99 Jacek Gdański zainteresował się moim pomysłem:

"Interesuje mnie natomiast Twój pomysł z wirtualnym szkoleniem. Jak miałoby to wyglądać? ..."

        To wyjaśniłem w emailu z dnia 16.11.99:

"Wirtualny trening szachowy (WTS) albo wirtualne szkolenie szachowe (WSS) ma polegać na systematycznym kontakcie na linii trener-podopieczny. Chodzi o to, aby czołowi juniorzy (ki) mieli także możliwość szkolenia między sesjami i turniejami. Uważam, że to jest tańsze niż bezpośrednie kontakty z trenerem. Oczywiście wymaga to umiejętności samodzielnej pracy.
Trzeba posiadać odpowiedni sprzęt.
Ja w ramach eksperymentu wziąłem pod opiekę czołowego juniora do lat 14 Radka Wojtaszka z Kwidzyna. Jak to widzę.
    1) Przesłał mi swoje skomentowane partie z ME. Ja je przejrzę i podzielę się swoimi uwagami i analizami. Otrzyma do tego uzupełniające partie i analizy innych silnych graczy. Potem on ma ustosunkować się do otrzymanego materiału. A więc nastąpi systematyczna analiza różnych partii.
    2) Będzie otrzymywał ode mnie różne zadania do rozwiązania na różne tematy. A więc będzie musiał wykazać się systematyczną i samodzielną pracą.
    3) Będziemy pracować wspólnie nad jego repertuarem debiutowym itd.
Resztę pokaże życie.
Materiały wymieniamy za pomocą emailu. Naszym podstawowym programem jest Chess Base 7.
Możesz coś na ten temat napisać w PS, aby innych zachęcić do eksperymentu. Trzeba wykazać, że ta forma jest pożyteczna..."

        W tym liście elektronicznym wyjaśniłem moją wizję treningu poprzez Internet. W moim archiwum mam pełne wydruki tych trzech wymienionych emaili. Nie pamiętam już, jaka była opinia Jacka Gdańskiego na ten temat. Później wymieniliśmy jeszcze kilka emaili, ale nie było już tam mowy o wirtualnym szkoleniu.

        Dlatego dużym zaskoczeniem była dla mnie wiadomość o utworzeniu przez Jacka "Internetowej szkoły szachowej". Załączony wydruk pochodzi z dnia 31 października 2003 roku. Nie znam jednak początku tej akcji.

        Jacek Gdański życzył sobie za swoją pomoc 300 złoty miesięcznie. Ja wykonywałem swoją pracę bezinteresownie. Nigdy od nikogo nie brałem wynagrodzenia. Pewnego razu ojciec Radka Wojtaszka zaproponował mi honorarium w wysokości 1000 złoty. Odmówiłem i zasugerowałem, aby Radek przeznaczył tę kwotę na zakup nowego laptopa. Tak też się stało!

        W 2000 roku wziąłem dwukrotnie udział w sesjach Akademii Młodzieżowej, które odbyły się w Wiśle. Poświęciłem na to prawie cały swój urlop wypoczynkowy. Miałem nadzieję, że spotkam się z Radkiem. Tak obiecał mi Zbigniew Czajka. Niestety do tego nie doszło. Odpowiedzialny wtedy za działalność Akademii Marek Matlak nie zadbał o to. Moja interwencja u Zbigniewa Czajki nie dała żadnego rezultatu. Kierownik wyszkolenia Polskiego Związku Szachowego tłumaczył się, że rozmawiał z Matlakiem w tej sprawie i sam był zdziwiony nieobecnością Wojtaszka na sesjach z moim udziałem.

        Byłem tym bardzo rozczarowany. Szkolenie poprzez Internet ma tylko wtedy sens, kiedy jest to połączone z bezpośrednimi spotkaniami. Zrozumiałem wtedy, że moją koncepcją szkoleniową i bezpośrednim zaangażowaniem się w jej realizacji, nikt na dobrą sprawę w Polskim Związku Szachowym się nie interesował. Nie zważając jednak na te przeszkody dalej pomagałem Wojtaszkowi.

        Na drugiej sesji w Wiśle poprosił mnie o pomoc Maciej Brzeski. Zgodziłem się, mimo że miałem duże problemy z wolnym czasem. O tych nowych doświadczeniach napiszę obszerniej w temacie o Akademii.

        W styczniu 2001 roku stanowisko dyrektora Akademii objął Ryszard Bernard. Ucieszyłem się tym faktem. Ryszarda znałem od wielu lat. Zawsze mieliśmy dobre kontakty. Ceniłem jego wiedzę szachową i dlatego jako trener kadry zapraszałem go często na zgrupowania szkoleniowe. Napisałem do niego list, w którym omówiłem wiele ważnych spraw. Reakcji nie było.

        Wkrótce wziąłem udział w kursie dla trenerów na I klasę, który odbył się na Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie. W biurze PZSzach dowiedziałem się, że nowy dyrektor Akademii zaplanował mój udział w sesji grudniowej. Na liście nie było Wojtaszka. Wyjaśniłem Zbigniewowi Czajce, że zimą z różnych względów osobistych nie mogę przyjechać do Polski i proszę o przesunięcie mnie na sesję letnią, w której jest przewidziany udział moich podopiecznych. Moją prośbę przedstawiłem też Ryszardowi Bernardowi w bezpośredniej rozmowie telefonicznej.

        W trakcie wspomnianego kursu nadarzyła się okazja do spotkania na terenie AWF ze Stanisławem Łobaziewiczem. Ówczesny prezes Polskiego Związku Szachowego miał wraz z Andrzejem Filipowiczem i Zbigniewem Czajką coś do załatwienia w Polskiej Federacji Sportu. W czasie około godzinnej rozmowy przedstawiłem prezesowi w ogólnych zarysach moją koncepcję szkolenia poprzez Internet. Zaznaczyłem wtedy wyraźnie, że ma to być uzupełniająca forma treningowa do normalnych spotkań na sesjach. Omówiłem też własne doświadczenia z kontaktów z Wojtaszkiem i Brzeskim. Poprosiłem o interwencję u Ryszarda Bernarda, aby mnie zaprosił na sesję letnią z udziałem obu podopiecznych. Jednocześnie oznajmiłem, że na tej sesji chciałbym podzielić się też moimi doświadczeniami i zaproponować rozszerzenie tej akcji, aby takim szkoleniem objąć szerszą grupę młodzieży. Także chciałem zasugerować, żeby do tego przedsięwzięcia włączyć dodatkowo kilku trenerów, którzy by np. na zasadzie prac zleconych mogliby służyć swoją pomocą.

        Sam chciałem - z uwagi na brak czasu i stałe zamieszkanie w Niemczech - ograniczyć swoją działalność do minimum. Moim zdaniem powinni tym zająć się przede wszystkim zawodowi trenerzy, którzy byliby w każdej sytuacji na miejscu gotowi do aktywnych działań.

        Prezes Stanisław Łobaziewicz pozytywnie odniósł się do mojej koncepcji i obiecał pomoc w jej realizacji. Wyjeżdżałem z Warszawy w przekonaniu, że zostałem wreszcie zrozumiany!